Dit is deel drie van mijn persoonlijk verhaal. Deel 1 en deel 2 kun je hier teruglezen.
Nadat er ’s middags bloed afgenomen was, werd ik diezelfde dag nog gebeld. Of ik mij zo snel mogelijk wilde melden bij de Spoedeisende Hulp, want het zat goed fout…..
Op de spoedeisende Hulp
IK weet niet of je ooit op de spoedeisende hulp bent geweest, maar het is minder stressvol als het klinkt. Het lijkt haast wel of alles daar op standje extra langzaam gaat, want het is vooral veel wachten. Wachten op een verpleegkundige die de intake doet. Wachten op een arts voor onderzoeken of informatie. Wachten op uitslagen van testen, wachten op medicijnen.
Ik heb van half zeven tot 11 uur op de SH gezeten. In die tijd kreeg ik mijn eerste medicatie. Prednison voor de longontsteking, en pillen om mijn bloeddruk omlaag te krijgen. Want die was gevaarlijk hoog met een onderdruk van 185.
Er werd meerdere keren bloed afgenomen, en ik kreeg een echo van mijn nieren. Na elk onderzoek kreeg ik steeds hetzelfde te horen: we weten dat het niet goed gaat, maar we weten eigenlijk niet precies wat er aan de hand is….
Eindelijk duidelijkheid
Aan het eind van de avond werd ik officieel opgenomen. Nog steeds zonder te weten wat er precies aan de hand was.
De volgende ochtend kreeg ik wat meer duidelijkheid: Behalve de longontsteking en de gevaarlijk hoge bloeddruk, waren ook mijn nierwaardes levensbedreigend laag. Mijn nieren functioneerden op dat moment nog slechts voor 2%…
Het plan van aanpak was als volgt: gedurende het weekend werd ik op allerlei manieren gemonitord. Ik kreeg verschillende medicijnen, onder andere om te proberen mijn nieren weer op te starten. Na het weekend, als mijn bloeddruk door de medicijnen wat gezakt was, zou er een biopt gemaakt worden van mijn nieren, om erachter te komen waarom mijn nieren er mee gestopt zijn.
Ook werd er verteld dat ik mogelijk aan de dialyse zou moeten. Het aanbod om met de dialyse-verpleegkundige te praten sloeg ik af. In mijn beleving was dialyse op dat moment nog een mogelijke optie, en geen zekerheid.
Dialyse
Op zondag werd mij duidelijk dat de artsen hier heel anders in stonden, toen ik erachter kwam dat er voor maandag niet alleen een biopt gepland stond, maar ook een operatie om een dialyse katheter te plaatsen. Echt een O-Shit! moment.
De biopt kreeg ik uiteindelijk woensdag pas, maar de katheter, die kwam er. Maandagochtend net na het ontbijt werd ik al naar de OK gebracht. En voordat ik goed en wel wat bijgekomen van de operatie en de schrik, kreeg ik diezelfde maandag al mijn eerste dialyse behandeling.
Nierpatiënt
Ik zal die datum nooit vergeten. De dag dat heel mijn leven anders werd, en ik officieel nierpatiënt ben. Chronische nier-insufficiëntie, zonder duidelijk aanwijsbare oorzaak.
Want de artsen zijn er nooit achter gekomen wat mijn nierfalen veroorzaakt heeft. Het is geen virus of bacterie, maar ook geen gen-afwijking of auto-immuun ziekt. Het is ook niet meer te achterhalen wat er eerst kwam: de slechte nieren of de hoge bloeddruk.
Achteraf gezien ben ik waarschijnlijk al meerdere jaren ziek geweest. Allerlei rare onverklaarbare klachten van 2, 3 en zelfs 5 jaar geleden zijn terug te leiden naar slechts functionerende nieren. Maar zowel ikzelf als de huisarts hebben die link nooit gelegd.
Hoe het nu met me gaat, en over verdere behandeling, lees je de volgende keer.
