Natuurlijk ben je als moeder trots op je kinderen, dat staat buiten kijf. Maar af en toe heb je van die momenten waarop je denkt: Wauw. Zo’n moment had ik vanochtend, tijdens het paasontbijt op school.
Op de school van mijn kinderen is het de gewoonte dat de kinderen en leraren in pyjama naar school komen voor het paasontbijt. Dus ook dit jaar. Toen ik twee weken geleden de mail over het ontbijt kreeg, begon ik al met voorbereiden. Die dag mag je in pyjama naar school. Welke pyjama wil je aan. De andere kinderen en de juf hebben ook een pyjama aan.
Voor de jongste zou het de eerste keer paasontbijt zijn. Maar hij vond het meteen doodnormaal. Hij koos zijn lievelingspyjama, en kon niet wachten om hem naar school aan te kunnen.
Maar de oudste had er wat minder zin in. In pyjama naar school gaan? Dat vond hij maar raar. “Ik wil liever in mijn gewone kleren mama”. Ow, oke jongen. Weet je dat zeker? Ja, hij wist het heel zeker. Moeten we dan je pyjama in een tasje meenemen, dan kan je hem op school aandoen als je wil. Nee, niet nodig. Ik wil echt liever mijn gewone kleren aanhouden.
Als moeder had ik het er moeilijk mee. Zou hij de enige zijn zonder pyjama? Zou hij zich dan niet ‘anders’ of buitengesloten voelen? Vinden de andere kinderen het niet raar?
En eigenlijk zoals altijd maakte in me zorgen om niks. Hij ging in zijn gewone kleren naar school, zoals hij van plan was. Hij deed zijn eigen ding, zonder zich zorgen te maken om de mening van anderen. Volgens mij was er niemand die er wat van zei of raar keek. En hij werd al helemaal niet buitengesloten.
En daarom ben ik vandaag extra trots op mijn vijfjarige kleuterzoon. Omdat hij zeker genoeg is om zijn eigen ding te doen, en niet klakkeloos de meute volgt.
Ben jij wel eens extra trots op je kind(eren)?
