In mijn vorige post had ik een kleine winactie. Ik deed de belofte om op de vastgestelde datum een winnaar te trekken. Zoals je misschien wel geraden hebt, is dat niet gelukt. Bij deze:
Femke Dekker, er is een mail naar je onderweg. Gefeliciteerd!
Persoonlijke update
Ik vind het wel eventjes eerlijk om een persoonlijk stukje te schrijven, en een beetje uit te leggen waarom er zo weinig online komt. Zoals je misschien wel een beetje kunt raden, heeft dat veel te maken met de huidige corona situatie.
Vermoeidheid
Al voordat de intelligente lockdown begon, had ik last van vermoeidheid. Als ik mijn jongens naar school had gebracht, kroop ik vaak nog eventjes een uurtje of twee m’n bed in. Mn huishouden liep niet echt soepel, en er zat eigenlijk ook al geen regelmaat in mijn blogs. Nu door de corona heb ik, net als iedereen, nog meer op mn bordje gekregen.
Werk
Ik werk in een van de weinige horeca-gelegenheden die nog soort van open zijn; de McDonalds. En ondanks alle maatregelen lijkt het wel alsof het er drukker is dan ooit. Wil je als agent een paar leuke boetes uitschrijven vanwege de 1,5 meter? Moet je eens komen kijken wat er allemaal door de drive komt….. Maar ik dwaal af. Op het werk is natuurlijk vanalles aangepast, wat het werken niet bepaald makkelijker maakt. Dit in combinatie met de aanhoudende drukte zorgt voor veel stress en spanningen onderling.
Doordat de kinderopvang gesloten is, werk ik nu vooral avonddiensten. Als ik een afsluit-dienst heb, ben ik pas rond half 3 ’s nachts thuis. Maar de wekker gaat wel weer gewoon om 7 uur. In de normale situatie ging ik dan later nog eventjes bijslapen, dat is nu dus geen optie meer.
Thuis
Zoals alle andere ouders van Nederland heb ook ik te maken met het thuis onderwijs van mijn kinderen. Groep 3 en groep 5. Qua niveau gelukkig niet moeilijk, ik kan ze makkelijk helpen met de opgaven. Maar het steeds maar weer motiveren van m’n jongens, dat breekt me op. Vooral de jongste, die heeft nogal een eigen willetje, en vind z’n werkjes niet zo leuk. Continu weer vragen, onderhandelen, boos worden, overhalen, omkopen en meer om hem maar aan zijn werk te krijgen. Dat kost zoveel energie.
En als dan het schoolwerk eindelijk gedaan is, is er ook nog het huishouden. Nu we veel meer thuis zijn, lijkt het wel alsof het huis zes keer zo snel rommelig wordt. Ik heb het gevoel alsof ik contant achter de feiten aanloop.
Waar is Vriendlief ondertussen? Hij werkt in een vitale sector, dus ook zijn werk gaat gewoon door. Hij heeft een fifty-fifty rooster, wat inhoud dat hij om de week thuis werkt of op kantoor. Gelukkig hebben we in huis een soort van kantoorruimte, waar hij ongestoord kan werken. Maar wat dus wel inhoud dat de begeleiding van de kinderen bijna volledig op mij aan komt.
Persoonlijk
Ik weet dat heel Nederland dezelfde problemen heeft. Ik weet dat er ook veel mensen zijn met veel ernstigere zorgen en problemen. Maar
- edit: terwijl ik dit typ merk ik dat mn zoon achter mn rug staat mee te lezen, en ik schiet uit mn slof
Ik wordt hier geen leuke moeder/vriendin van. Ik merk steeds meer dat ik echt slaap te kort kom. Ook de constante spanningen blijven in mn lijf. Door de kleinste dingen kan ik mega boos of intens verdrietig worden.
En als ik dan hoor dat de maatregelen nog een aantal maanden van kracht blijven, zakt de moed me in mijn schoenen. Hoe ga ik dat volhouden?
Zorgen voor mezelf
Het antwoord ligt in goed voor mezelf blijven zorgen. Toch af en toe een dutje doen. Dingen blijven doen waar ik energie, zoals bloggen. En het moeilijkste: niet te streng zijn voor mezelf. Het is gewoon een rare situatie, en ik hoef (zeker nu) niet perfect te zijn.
Hoe ga jij om met deze situatie? Wat doe je om het vol te kunnen houden?
