Ik wil even iets delen, al weet ik niet zo goed waar. Op Facebook is geen optie, misschien kwets ik er iemand mee. Op instagram past het ook niet. Daarom doe ik het hier.
Ik kwam net dit gedicht tegen op Facebook. En het raakte me. Zo hard dat ik het dus echt even van me af moet schrijven.
Wat aan dit gedicht nou zo heftig is, is dat het griezelig precies weergeeft hoe ik me als kind voelde. Mijn oudere broer kreeg veel aandacht, omdat hij gewoon wat meer aandacht nodig had. Hij was anders, en in mijn (kinder)ogen vaak lastig. Ik heb het hem vroeger zo vaak kwalijk genomen, dat alles om hem draaide. Pas op latere leeftijd werd er bij mijn broer (milde) autisme vastgesteld.
Het verklaarde zoveel. Het maakt de omgang met mijn broer nu iets makkelijker. Maar helaas wist ik het niet als kind. Ik kon er toen moeilijk mee omgaan, dat ‘anders’ zijn van mijn broer. Toch deed ik wel precies zoals het gedicht. Geen aandacht vragen, mezelf onopvallend maken. Niet in de weg willen lopen, niet lastig willen zijn. En daar heb ik nu, als bijna 30-er, nog steeds last van. Ik cijfer mezelf compleet weg, en heb een behoorlijk laag zelfbeeld. Door dit gedicht besef ik ineens waar dat (gedeeltelijk) vandaan komt.
Hoe anders zou ik geweest kunnen zijn, als de diagnose van mijn broer eerder was gesteld? Of als ik toen gewoon om aandacht had durven vragen? Daar kan je achteraf toch niks over zeggen.
Ik weet niet eens wat ik nou eigenlijk wilde zeggen. Ik wilde eventjes mijn gevoel delen, het gedicht riep heftige gevoelens bij me op. En dus ook een stukje zelfinzicht. Erover praten helpt, ook al is het met letters op een beeldscherm. Bedankt dat je even de tijd nam om mijn gevoelend te lezen. 🙂
Ook hier met tranen in mijn ogen, ik herken je verhaal. Ik ben ook een brus (broertje met autisme)