Gisteren is mijn 30 dagen challenge een beetje de mist in gegaan. Er kwam geen blog online. Mijn blog momentje is vaak ’s avonds, en ik was gisteravond een beetje van slag.
Gevallen
Op woensdagavond moet Jayson altijd trainen. Meestal gaan we met de auto naar de voetbalclub, of hij gaat achterop de fiets. Deze keer ging hij voor het eerst op zijn eigen fiets er heen.
En dat ging eigenlijk best goed. Hij heeft nog niet heel veel verkeers-ervaring, maar hij weet al wel wanneer hij moet stoppen, en dat hij goed uit moet kijken bij het oversteken.
Maar toen kwam de heuvel/brug. Heuveltje op ging prima. Net toen we over het hoogste punt waren, verloor Jayson even zijn concentratie. Hij wilde mij iets zeggen, of iets aanwijzen. Een van zijn handen ging los van het stuur, hij verloor daardoor zijn evenwicht, en hij maakte een harde smak tegen de grond.
Die ene seconde
Andere moeders zullen dit waarschijnlijk kunnen beamen: die ene seconde waarin je merkt dat het misgaat, is te kort om iets te kunnen doen. Dat ene moment waarop je je kind ziet vallen is verschrikkelijk. Je kunt niets doen, maar er schieten meteen allerlei horror-scenario’s door je hoofd. Vooral toen ik zag dat hij met zijn hoofd de grond raakte.
Gelukkig begon hij eigenlijk meteen te huilen. Natuurlijk verschrikkelijk, maar in dit geval een goed teken. Ook kon hij meteen zelf weer opstaan. Hij had wel veel pijn, maar het leek mee te vallen met zijn verwondingen.
Naar gezicht
Toevallig had ik water en een doek bij me. Ik kon dus meteen de schaafwonden op zijn arm schoonmaken. Hij kon zijn arm gewoon nog bewegen, en had er verder geen pijn aan. Gelukkig niet gebroken dus.
Nu hij weer stond, was goed te zien hoe hij met zijn hoofd de grond had geraakt. Net boven zijn oog, ter hoogte van zijn wenkbrauw, was al een flinke bult aan het ontstaan. Dat was echt een naar gezicht, hij kon zijn oog eigenlijk niet goed meer open krijgen. Ik heb de schone kant van de doek nat gemaakt, en deze heeft hij als koud compress er tegen aan gehouden.
Hoe dan verder?
Toen de ergste schrik voorbij was, zijn we verder gelopen naar de voetbal. Niet dat ik nog verwachtte dat hij zou gaan trainen, maar gewoon omdat de club dichterbij was dan ons huis.
In de kantine van de voetbalclub heeft hij een echt koud ijscompress gekregen, en hebben we zijn wonden schoongemaakt met jodium. Ook kreeg hij van een lieve moeder een doosje pepermuntjes en van de kantinedame een zakje snoep. De gewonde werd goed verzorgd.
Zelf terug fietsen wou hij ook niet meer. Begrijpelijk, hij had natuurlijk pijn, en we moesten over diezelfde heuvel terug. En ik had ook nog mn jongste zoon bij me. Dus heb ik mijn vader gebeld om ons thuis te brengen. Jayson zegt nu zelfs dat hij nooit meer wil fietsen, maar daar ga ik niet in mee. Binnenkort gaan we gewoon weer oefenen, en eerst kortere stukken voordat we weer over die heuvel gaan.
Omdat het hele voorval ’s avonds gebeurde, heb ik niet de huisarts gebeld. En ook niet de huisartsenpost. Ik dacht het zelf beter te weten. Ongeveer elke twee uur wakker maken ivm mogelijke hersenschudding, en als er andere klachten ontstaan terugbellen. Achteraf denk ik: hartstikke dom. Ik had natuurlijk gewoon moeten bellen, de zwelling zat ontzettend dicht bij zijn oog. Er had vanalles mis kunnen zijn. Misschien morgen toch maar even bellen, gewoon voor de zekerheid…..
EHBO voor kinderen
Dit hele vooral heeft mij echt van slag gemaakt. Ik zag het gebeuren, en kon niks doen. En ook direct erna, wist ik het even niet. Ik heb hem eerst maar even goed geknuffeld, en tegelijk heel snel nagedacht over wat ik bij me had, wat ik kon doen of waar ik heen kon gaan.
Ik heb nu de wens om een cursus EHBO voor kinderen te doen. Natuurlijk hoop ik niet ooit nog in een soortgelijke situatie te komen. Maar voor mijn eigen gemoedsrust, gewoon om beter voorbereid te zijn lijkt het me wel prettig.
