Iedereen heeft ze; van die grote dromen en wensen die je als kind had, maar waar nooit iets van terecht is gekomen. Of misschien zijn ze bij jou wel uitgekomen? Vandaag een tripje down memory lane, en neem ik je mee naar de dromen die ik vroeger had. Zijn ze uitgekomen of niet?
Juf worden
Ja. Ik was dus zo’n cliché. Vrijwel elk meisje wil wel één van deze drie dingen worden: moeder, juf of paardentrainster. En ik dus ook. Ik kan er ook wel een vrij duidelijke reden voor aanwijzen. Ik had namelijk vroeger een lievelingsmeester. De dagen dat ik van hem les had, waren de enige dagen dat ik met plezier naar school ging. Daarom wilde ik juf worden, omdat ik voor andere kinderen wilde betekenen wat hij voor mij had betekend.
Uitgekomen?
Nee. Na het VWO was de PABO de tweede studie die ik probeerde. Het eerste jaar ging redelijk, en ik behaalde eigenlijk heel makkelijk mijn propedeuse. Maar toen ik in het tweede leerjaar grotere moeilijkheden kreeg met mijn stages, gooide ik het bijltje er bij neer. Dat is inmiddels 11 jaar geleden. En sindsdien ben ik eigenlijk zoekende naar hetgene wat ik wel wil en kan. Ik vind het eigenlijk nog steeds jammer dat ik toen niet wat zekerder was, en wat langer heb doorgezet.
Motor rijden
Op mijn tiende won ik met een verkeerskwis een ritje achterop een motor. Ik was op slag verliefd. Dat gevoel van snelheid, en vrijheid. Ik wist het zeker: als ik 18 werd, zou ik niet mijn auto rijbewijs halen, maar mijn motor rijbewijs.
uitgekomen?
Nee. En eigenlijk geen idee waarom. Mischien omdat ik toch te schrijterig was voor een motorrijbewijs? Misschien omdat ik voor een auto rijbewijs koos omdat het praktischer is? Geen idee dus. Op dit moment heb ik ook niet meer echt de behoefte om motor te rijden.
Wonen aan het water
Vanuit mijn slaapkamerraam uitkijken op de zee, een meer of een rivier. Dat leek mij altijd geweldig. Het rustgevende geluid van zacht stromend water altijd op de achtergrond. Zo vanuit je achtertuin het water in duiken of met je bootje gaan varen. Zucht….
uitgekomen?
Nee. Om de simpele reden dat huizen aan het water nóg duurder en onbetaalbaarder zijn dan andere huizen. En die kunnen we al niet eens betalen, met alle regels voor hypotheken tegenwoordig. Het is echter nog steeds wel een droom van me. Het lijkt me nog steeds geweldig, en soms kijk ik ook wel eens op funda om te zien wat mijn droomhuis zou kosten. Toch, met kleine kinderen is het ook niet echt heel handig. Maar misschien ooit, later, als ik groot ben…..
Moeder worden
Oei, deel twee van het cliché… Mijn ouders komen allebei uit een groot gezin, en de zondag was altijd voor familie bezoek. Dan zat het huis van mijn opa en oma letterlijk vól met kinderen en kleinkinderen. Geweldig leek me dat, zo’n vol huis op mn ouwe dag. Ik wilde moeder worden, en dan het liefst van ongeveer 8 kinderen!
uitgekomen?
Ja en nee. Ja, ik ben moeder. Van twee geweldig lieve jongens. Het beste deel van mijn droom is uitgekomen. Het ‘extra deel’, zoveel kinderen. Is niet gelukt, en zal ook niet lukken. Zwanger zijn is voor mij namelijk geen makkie, en ook de bevallingen waren een behoorlijke aanslag op mijn lichaam. In mijn hart is er ruimte voor meer kinderen. Veel meer kinderen zelfs. Maar een gezin van acht kinderen zal ik nooit hebben.
Gitaar spelen
Werkelijk waar geen idee waar deze droom ooit vandaan is gekomen. Ik heb geen muzikale ouders, of andere familie. Op mijn school werd vrij weinig aan muziek gedaan. Dus eigenlijk ben ik nooit zoveel met muziek maken in aanraking geweest. En toch was daar die drang om muziek te willen maken. En dan specifiek gitaar te kunnen spelen.
uitgekomen?
Nee. Ik heb ooit wel eens een goedkope gitaar en wat oefenboekjes gekocht. En daar ben ik toen ook heel enthousiast mee aan de slag gegaan. Na een paar weken kon ik wel een beetje een klein deuntje pingelen. Maar ik kwam tot de conclusie dat mijn vingers écht te kort zijn om goed gitaar te kunnen spelen. Die gitaar ging de deur weer uit en ik heb er nooit meer naar verlangd.
Mijn eigen bedrijf
Met mijn eigenwijze aard had/heb ik vaak een hekel aan bazen. Ik vind mijn eigen manier vaak beter, en kan me behoorlijk ergeren aan mensen die het per se op hun eigen manier willen doen. Dus wilde ik mijn eigen bedrijf, zodat ik het op mijn manier zou kunnen doen. Zie je de ironie?
Uitgekomen?
Ongeveer 10 jaar geleden ben ik (heel kort) ZZPer geweest. Ik wilde o.a. Sinterklaas huisbezoeken, themafeesten en kinderfeesten gaan organiseren. Volgens mij heeft het minder dan een jaar geduurd. Ik was jong, onervaren, en onzeker. Ik durfde geen klanten te bellen of onbekenden aan te spreken. Tja, dan houd het snel op he?
Maar nog steeds kriebelt het. Eigen baas zijn. Van niemand afhankelijk, zelf de beslissingen nemen Het klinkt nog steeds als een droombeeld.
Op reis naar Australie
Australië is een bestemming waar ik al heen wil zolang ik me kan herrinneren. Mijn grootouders hebben er een aantal jaar gewoond. Mijn moeder is er geboren. Het voelt een beetje alsof ik daar roots heb, alsof ik daar vandaan kom. Onzin natuurlijk, mijn familie is haast zo hollands als maar zijn kan. en toch blijft het een onweerstaanbare aantrekkingskracht hebben.
Uitgekomen?
Nee. Een reis naar Australië is nou eenmaal hartstikke duur. Het ligt een beetje aan de andere kant van de wereld he? Toen ik oud genoeg was om zelf te reizen had ik al vaste verkering. Alleen gaan wilde ik niet, en samen gaan is dubbel zo duur. Maar ook dit blijft op mijn bucket list. Als ik ooit de loterij win (waar ik niet aan meedoe), dan vlieg ik morgen naar Australië.
Nieuwe dromen?
Zoals je ziet is er vrij weinig uitgekomen van mijn kinderdromen. Sommige dingen wel geprobeerd, maar niks echt doorgezet. Story of my life….
Heb ik dan nieuwe dromen? Eigenlijk ook niet. Gaandeweg heb ik mezelf steeds meer weggecijferd en op de achtergrond gezet. De dromen van mijn kinderen zijn nu belangrijk. Het leven van alledag overleven is nu belangrijk. Mijn eigen dromen en wensen niet meer zo. Iets wat veel moeders hebben denk ik.
Toch vind ik het tijd worden om weer mijn eigen dromen te hebben. Gewoon, om meer Wendy te zijn, en niet meer alleen ‘de mama van’. Maar wat voor dromen? Ja, dat weet ik dan weer niet.
